Δωδεκανησιακό μπάσκετ, ο δρόμος των αναμνήσεων!
Αλήθεια που πήγατε όλοι εσείς; Ένα ερώτημα- γρίφος που καταγράφει από μόνο του την ιστορία κάποιων σωματείων που δεν υφίστανται πια στο χώρο του τοπικού μπάσκετ… Ομάδες διάσπαρτες στο δικό μας… πέλαγος, στα πανέμορφα νησιά μας, που σβήστηκαν με το πέρασμα του χρόνου… Σωματεία που είχαν λόγους και μάλιστα πολλούς για να συμμετάσχουν στα αθλητικά δρώμενα της Δωδεκανήσου. Σύλλογοι των οποίων το όνομα τους απλά θυμίζει ότι ο χρόνος κυλάει γρήγορα, πολύ γρήγορα… Από πού να αρχίσει κανείς και που να σταματήσει κανείς… Ψάξαμε και κάναμε για σας μία «ακτινογραφία» των συλλόγων της Δωδεκανήσου, ενεργών και μη, όλα αυτά τα χρόνια, απ’ το 1990 μέχρι και σήμερα …30 χρόνια γεμάτα χαρές, λύπες, έντονα συναισθήματα τα οποία μόνο ο αθλητισμός και κατ’ επέκταση το μπάσκετ, μπορούν να προσφέρουν. Το οδοιπορικό είναι μεγάλο και φυσικά θεωρούμε δεδομένο ότι όποιος ξεχνάει το παρελθόν του δεν έχει μέλλον. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Ελπίζουμε να το απολαύσετε, όσο κι εμείς, επαναφέροντας στο μυαλό μας, άλλες εποχές του τοπικού μπάσκετ, άλλες ομάδες, άλλες εικόνες και έναν άκρατο ρομαντισμό στα νησιά μας. Στη Ρόδο, την Κω, την Κάλυμνο, τη Σύμη, τη Λέρο, την Πάτμο και τη Νίσυρο, εκεί δηλαδή όπου παίζεται ή παιζόταν το μπάσκετ…
Ανοίξαμε το χρονοντούλαπο της ιστορίας και ψάξαμε το «γίγνεσθαι» στο δωδεκανησιακό χάρτη του μπάσκετ… Τι ανακαλύψαμε; Σίγουρα μία κόλλα χαρτί δεν είναι αρκετή για να μπορέσει να εξηγήσει και να αποτυπώσει το τι συνέβη από το 1992 μέχρι και σήμερα, αν και μπάσκετ φυσικά υπήρχε και πριν.
Αλήθεια που πήγε ο ιστορικός Δ.Α.Ν.Σ. Δωριεύς, που πήγε ο Α.Σ.Κ. Ιβίσκος και ο Ζέφυρος; Που πήγαν, η Ρόδος, η Α.Ε.Ρ.Α, ο Παντηλιακός, ο Άγιος Νικόλαος Παστίδας, ο Διγενής Κοσκινού, ο Ηρακλής Μαριτσών, ο Φοίβος Κρεμαστής, ο Ερμής Κρεμαστής, ο Α.Ο. Αρχαγγέλου, ο Π.Α.Ο. Ρόδου, ο Ροδιακός, οι Ιππότες Ρόδου, ο Εύελπις Ψίνθου, ο επίσης ιστορικός Ανταγόρας Κω, ο Κάρδαμος Κω, ο Αντίμαχος Κω, ο Νικαγόρας Κεφάλου και πολλοί ακόμη σύλλογοι, εξαφανισμένοι στη σκόνη του παρελθόντος;
Πάμε να δούμε μαζί και να θυμηθούμε.. Ο ιστορικός Δ.Α.Ν.Σ. Δωριεύς αγνοείται… Ποιος δεν θυμάται την παράδοση των «κιτρινόμαυρων» όχι μόνο στην ανδρική ομάδα, αλλά και στα τμήματα υποδομής. Με πολύ ισχυρά τμήματα υποδομής αλλά και γυναικών, ο Δωριέας ήταν απ’ τις πιο ισχυρές ομάδες της Δωδεκανήσου αλλά και του μπάσκετ στο Αιγαίο…
Ο Π.Α.Ο. Ρόδου συμμετείχε μόνο στο ανδρικό πρωτάθλημα για δύο χρόνια (1992-94) και έκτοτε σιωπή! Χωρίς ιδιαίτερες διακρίσεις στα τοπικά γήπεδα το «τριφύλλι» της πόλης της Ρόδου, δεν άφησε πίσω του καν σημάδια ζωής… Ο Ροδιακός πάλι ήταν μία άλλη ιστορία… Για τελευταία φορά εμφανίστηκε στα τοπικά πρωταθλήματα τη σεζόν 2000-01. Από τότε έπεσαν οι τίτλοι του τέλους για μία ομάδα που λειτούργησε επτά χρόνια με ενδιάμεσο κενό την περίοδο 1996-97. Ο Φοίβος Κρεμαστής εκπροσωπούσε μία μεγάλη περιοχή, όμως μετά την περίοδο 1999-2000, όπου έκανε παύση στη λειτουργία του, το ενδιαφέρον έχει πέσει αποκλειστικά στο ποδοσφαιρικό τμήμα, με την Ελπίδα Πεταλούδων να εμφανίζεται στο προσκήνιο. Κάτι ανάλογο συνέβη και με τον «γείτονα» Ηρακλή Μαριτσών, με μοναδική διαφορά ότι «κράτησε» για ένα χρόνο περισσότερο. Μέχρι το 2001 και μετά τέλος… Ακόμη ένα γειτονικό σωματείο που έχει περάσει στην ιστορία είναι και ο Άγιος Νικόλαος Παστίδας, ο οποίος προβιβάστηκε στην Α’ Κατηγορία τη σεζόν 2002-03 και μάλιστα τερμάτισε στην τρίτη θέση, παίρνοντας μέρος στα πλέϊ-οφ. Ήταν μία απ’ τις καλύτερες ομάδες, από χωριά, που πέρασαν απ’ τα τοπικά γήπεδα (από το 1992 έως το 2004), αλλά την επόμενη περίοδο και μετά τον υποβιβασμό της (2003-04), έκλεισε ο κύκλος της και αφέθηκε στο έλεος, του χρόνου! Η Α.Ε.Ρ.Α. πάλι ήταν μία άλλη ιστορία. Οι Αφαντενοί άντεξαν για έξι έτη και μετά διαλύθηκαν… Απ’ το 1994 έως το 2000 η Α.Ε.Ρ.Α. εκπροσωπούσε το μπάσκετ στην περιοχή και τα ηνία δόθηκαν στη συνέχεια στον Γ.Σ. Αφάντου 2005, που κι αυτός διαλύθηκε γρήγορα.
Ο Σταυρός Καλυθιών και ο Κλεόβουλος Λίνδου, με πολλές συμμετοχές κυρίως στη Β’ Κατηγορία επίσης δεν υπάρχουν πλέον. Αλήθεια θυμάστε τους Ιππότες Ρόδου; Ναι είναι εκείνοι οι κύριοι που κατέβασαν ανδρική ομάδα για δύο περιόδους (1996-97 και 1998-99) και στη συνέχεια διαλύθηκαν, αφήνοντας το όνομα τους στα κιτάπια της Τ.Ε. Ε.Ο.Κ. Δωδεκανήσου. Μεγάλη ιστορία όμως ήταν και ο Παντηλιακός, ο οποίος μάλιστα έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην Α’ Κατηγορία τερματίζοντας στην τρίτη θέση τη σεζόν 2003-04. Οι «κυανόλευκοι» (με έδρα τη Ρόδο) μετατράπηκαν σε Α.Σ. Τήλος αλλά εδώ και αρκετά χρόνια δεν υπάρχουν.
Ένα μεγάλο κομμάτι του μπάσκετ στη Ρόδο αποτελούσε και ο Ζέφυρος, ο οποίος δυστυχώς χάθηκε, αφήνοντας πίσω μία πολύ μεγάλη παρακαταθήκη και μία μπασκετική παράδοση. Κι άλλες ομάδες ήρθαν και έφυγαν όπως η Αναγέννηση Ρόδου (στέφθηκε πρωταθλήτρια Δωδεκανήσου τη σεζόν 2009-10, ανέβηκε αλλά δεν έπαιξε στη Γ’ Εθνική), το Κολλέγιο Ρόδου, το Πανεπιστήμιο Αιγαίου (κατέβηκε με τη βοήθεια του Δωριέα) και ο Ήλιος Ιαλυσού.
Δυστυχώς μία περιοχή η οποία δεν δραστηριοποιείται στο χώρο του ανδρικού μπάσκετ πλέον είναι και ο Αρχάγγελος, ένας δηλαδή απ’ τους μεγαλύτερους δήμους στο νησί μας. Ο τοπικός Α.Ο.Α. συμμετείχε στα τοπικά πρωταθλήματα μέχρι και το 2002, αγωνιζόμενος στη Β’ Κατηγορία ανδρών. Το μεγάλο «μπαμ» έκαναν πριν από λίγα χρόνια οι Άγιοι Θεόδωροι, που ανέβηκαν στη Γ’ Εθνική, αλλά πλέον δεν υφίστανται και ουσιαστικά το μπάσκετ στην περιοχή εκπροσωπείται από τις ακαδημίες του Α.Σ.Κ. Αρχάγγελος.
Μία διαφορετική περίπτωση ήταν ο Κλεάνθης Παραδεισίου. Για τους παλαιότερους να θυμίσουμε ότι η ομάδα δήλωσε στα μέσα της δεκαετίας του ’90 συμμετοχή μόνο στο παιδικό πρωτάθλημα, αλλά δεν παρουσιάστηκε ποτέ. Ουσιαστικά δεν υφίσταται, αλλά πόσοι και πόσοι δεν έχουν δηλώσει συμμετοχή και αποσύρθηκαν πριν ξεκινήσουν τα πρωταθλήματα; Η Νίκη Ρόδου πάλι απ’ το 1998 έως το 2004 συμμετείχε ανελλιπώς στα πρωταθλήματα των κορασίδων, αλλά τα παράτησε, ενώ ο Εύελπις Ψίνθου ασχολήθηκε με το μπάσκετ απ’ το 1997 έως το 2003 με έντονη τη γυναικεία παρουσία.
Ένα απ’ τα πιο ιστορικά σωματεία ήταν και η Ρόδος που ανέδειξε πολύ καλούς παίκτες, αλλά μετά την συγχώνευση με τον Διαγόρα (1994-99), χάθηκαν τα ίχνη της… Για τελευταία σεζόν η Ρόδος συμμετείχε στα τοπικά πρωταθλήματα το 1993-94, μετά υπήρξε η Ένωση και έπειτα τέρμα… Ο Ερμής Κρεμαστής κατέβηκε για δύο χρονιές (1995-97) και έβαλε λουκέτο…
Σπουδαία παρουσία στο χώρο του τοπικού μπάσκετ είχε και ο Ηρακλής Λάρδου, ο οποίος έπαιζε επί σειρά ετών πρωταγωνιστικό ρόλο στο μπάσκετ της Δωδεκανήσου. Έκανε την εμφάνιση του το 1997 και έφτασε να παίζει μέχρι και σε τελικούς της Α’ Κατηγορίας, με πρόεδρο το Νίκο Αχλαδιώτη. Φέτος, μετά από πολλά χρόνια απραξίας, επανήλθε με τμήματα υποδομών και κάνοντας μία νέα αρχή στη Λάρδο.
Πάμε τώρα και στα νησιά μας… Η σημαντικότερη ίσως απουσία είναι του Ανταγόρα. Το κωακό σωματείο ανέπτυξε έντονη παρουσία στα γήπεδα του νομού μας, μέχρι το 2001, έκανε μία «αναλαμπή» στις γυναίκες πριν από λίγα χρόνια (παίζοντας και στην Α2 Κατηγορία) αλλά πλέον δεν υπάρχει… Ο Χάρμυλος Πυλίου αποτελεί ξεχωριστή περίπτωση, αφού ουσιαστικά δεν διαλύθηκε… Σαν Χάρμυλος συμμετείχε απ’ το 1995 έως το 2001 στα τοπικά πρωταθλήματα και στη συνέχεια άλλαξε ονομασία και είναι γνωστός σήμερα σαν… Α.Ε. Δικαίου! Ανεβαίνουμε βορειότερα και φτάνουμε στο νησί της Πάτμου. Ο τοπικός Ξάνθος είναι επίσης μία ξεχωριστή ιστορία με παράδοση στο παρελθόν… Η ανδρική και η γυναικεία ομάδα μπάσκετ στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές του 1990 εμφανίστηκαν στο μπασκετικό στερέωμα της Δωδεκανήσου. Τελευταία συμμετοχή των ανδρών ήταν τη χρονιά 1994-95 και από τότε … αδράνεια. Υπήρχε ένα τεράστιο κενό και τα τελευταία χρόνια γίνεται καλή δουλειά στις υποδομές κυρίως με κορίτσια από τις παλιές αθλήτριες του συλλόγου. Ο Κάρδαμος (προέρχεται όπως θα καταλάβατε απ’ την Καρδάμαινα της Κω) συγχωνεύθηκε με τον Αντίμαχο (λειτουργούσαν και οι δύο από το 1997 έως 1999 και με τμήματα υποδομών) για να γίνει ο Ηρακλής 2000.
Ο Πανιώνιος Λέρου, δήλωνε «παρών» απ’ το 1992 έως το 1999, όπως και τη σεζόν 2000-01. Μετά από ένα μεγάλο κενό οι Λεριοί δίνουν κάθε χρόνο δυναμικό «παρών» στα τμήματα υποδομής, με αρκετές επιτυχίες στο ενεργητικό τους. Παίρνουμε το δρομολόγιο για τη Νίσυρο και κάνουμε στάση στον Πολυβώτη… Οι Νισύριοι συμμετείχαν μόνο στο ανδρικό πρωτάθλημα της Β’ Κατηγορίας από το 1993 έως και το 1998 και την περίοδο 1999-00. Τα πολλά προβλήματα και η έλλειψη ενδιαφέροντος ουσιαστικά διέλυσαν την ομάδα, που διαθέτει πλέον το ποδοσφαιρικό τμήμα. Λίγα ναυτικά μίλια απ’ τη Νίσυρο βρίσκεται η Κως και στο ένα άκρο της η Κέφαλος, η οποία είχε δύο ομάδες… Τον Νικαγόρα και τον Αίολο …Ο πρώτος συμμετείχε ενεργά απ’ το 1994- 1998 και απ’ το 1999 έως το 2002, ενώ ο δεύτερος πλέον αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του μπάσκετ στο νησί. Και τελειώνουμε την αναφορά μας με δύο ακόμη ομάδες απ’ το νησί του Ιπποκράτη. Ο λόγος για τον Αντίμαχο που κατέβασε ανδρικό τμήμα για δύο αγωνιστικές χρονιές (1997-99) με μεγάλο όνομα τον εξαιρετικό Νικόλα Παπανικολάου και την Αναγέννηση Ασφενδιού που ξεκίνησε το 1998 και διαλύθηκε το 2001 για να γίνει μαζί με τον Χάρμυλο η σημερινή Α.Ε. Δικαίου.
Πάμε και στην Κάλυμνο… Κάποτε υπήρχε ο Άτταλος και ο Α.Σ. Κάλυμνος και με τη συγχώνευση των δύο αυτών συλλόγων δημιουργήθηκε η Ε.Α.ΚΑ., με αδιάλειπτη παρουσία στα μπασκετικά δρώμενα της Δωδεκανήσου. Η παρουσία της γυναικείας ομάδας αρχικά του Αττάλου αποτελεί ένα ξεχωριστό κεφάλαιο και θαύμα του ελληνικού μπάσκετ, παίζοντας και στην Α1 Κατηγορία, με την καλύτερη «φουρνιά» αθλητριών, που έχουν αναδείξει ποτέ τα Δωδεκάνησα. Ο Καλυμνιακός δεν άντεξε πολύ, ενώ τα τελευταία χρόνια έκανε αισθητή την παρουσία της και η Ακαδημία Καλύμνου. Αυτή λοιπόν ήταν μία μικρή περιοδεία στο νομό της …μπασκετικής Δωδεκανήσου απ’ το 1992 μέχρι και σήμερα!
Όλα αυτά τα χρόνια υπάρχουν φυσικά οι σταθερές αξίες (Κολοσσός, Γ.Σ. Διαγόρας, Γ.Α.Σ. Ιάλυσος, Ιπποκράτης Κω, Ε.Α. Καλύμνου), ενώ φυσικά όπως διαλύθηκαν κάποια σωματεία, έτσι δημιουργήθηκαν και κάποια άλλα… Η Ακαδημία Καλύμνου, το Ροδίων Άθλησις, η Γαλάζια Ακαδημία, ο Πήγασος Κρεμαστής, ο Φοίβος Κω, η Αθλητική Ακαδημία, ο Έσπερος Κω, ο Α.Σ.Κ. Αρχάγγελος, επέστρεψε ο Ηρακλής Λάρδου, δημιουργήθηκε η Ελπίδα Πεταλούδων, ξεκίνησε ο Α.Ο. Σταματίου, γύρισαν στις επάλξεις ο Πανιώνιος Λέρου, ο Ξάνθος Πάτμου και ο Α.Ο. Σύμης. Ακμή και… παρακμή, ο φυσιολογικός κύκλος της ζωής, στο πέρασμα των χρόνων. Όπως ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία έτσι και κάθε σωματείο έχει τις δικές του αναμνήσεις. Μεγάλες ή μικρές, δεν έχει καμία σημασία. Ο χρόνος κυλάει αμείλικτος και το δωδεκανησιακό μπάσκετ, υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει με τα προβλήματα του, τις δυσκολίες του, τα καλά και τα κακά του, για να θυμίζει σε όλους μας, όλες αυτές τις υπέροχες αναμνήσεις που ξέρει να κρύβει καλά…
Αν καταφέραμε να σας ξυπνήσουμε έστω και για λίγο ορισμένες από τις δικές… μας αναμνήσεις, είμαστε διπλά χαρούμενοι. Στις δύσκολες στιγμές που περνάμε, λίγες αναμνήσεις και μία μικρή ιστορική αναδρομή στο παρελθόν είναι πάντα χρήσιμη. Άλλωστε, όπως έχουμε ξαναπεί… λαός (αθλητικός) που ξεχνάει και δεν σέβεται το παρελθόν του, δύσκολα θα έχει μέλλον...
