''Όλα τα χρωστάω στο ποδόσφαιρο''
Μία από τις καλύτερες παίκτριες (αν όχι η καλύτερη…) που έχει έρθει στη Ρόδο για να παίξει ποδόσφαιρο είναι η Γέλενα Ντιμιτρίεβιτς. Διεθνής με την Εθνική ομάδα της Σερβίας και έχοντας παίξει στο υψηλότερο επίπεδο σε Π.Α.Ο.Κ. και Άρη, η έμπειρη αθλήτρια αγωνίζεται για λογαριασμό της L.F.C. Ιάλυσος στο γυναικείο πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής. Η ίδια έπαιξε επτά χρόνια στη Σερβία, τα πέντε στην πρωταθλήτρια ομάδα με ισάριθμα πρωταθλήματα και τέσσερα κύπελλα. Αγωνίστηκε στον Π.Α.Ο.Κ. για 10 χρόνια, παίρνοντας εννέα πρωταθλήματα Ελλάδας και τέσσερα κύπελλα και ένα χρόνο στον Άρη. Έπαιξε στα προκριματικά του Champions League με τον Π.Α.Ο.Κ. και στα προκριματικά του Euro με την Εθνική Σερβίας και μιλάει στον Μάκη Δούβαλη για τις εμπειρίες της:
-Πως πήρες την απόφαση να έρθεις στη Ρόδο;
«Είναι περίεργη η κατάσταση, που με οδήγησε στη Ρόδο. Είχα αποφασίσει να σταματήσω το ποδόσφαιρο, αλλά βρέθηκε ο πρόεδρος της ομάδας, ο κ. Μιχάλης Κρίγκος, ο οποίος μου πρότεινε να έρθω στην ομάδα, να μαζέψουμε κοριτσάκια και να τα πείσουμε να παίξουν ποδόσφαιρο. Αυτός ήταν ο βασικός λόγος που ήρθα στη Ρόδο».
-Πως πήρες την απόφαση να ξεκινήσεις το ποδόσφαιρο;
«Για όλα φταίει ο πατέρας και η αδερφή μου. Ο πατέρας μου, μας έγραψε σε μία ομάδα, αλλά η αδερφή μου δεν πήγε ποτέ, παρά μόνο εγώ. Νομίζω ότι γεννήθηκα με το μικρόβιο του ποδοσφαίρου. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει κάτι άλλο. Το είχα μέσα μου, το ποδόσφαιρο. Όσο μεγάλωνα, ο κόσμος που με έβλεπε έλεγε ότι έχω ταλέντο για να προχωρήσω. Το ποδόσφαιρο με… έσωσε, με έκανε να σκέφτομαι μόνο αυτό και δεν θέλω να φανταστώ τι θα έκανα αν δεν είχα αυτό».
-Ήταν δύσκολη η απόφαση να έρθεις στην Ελλάδα;
«Το 2007 ήρθα στην Ελλάδα ως μεταγραφή στον Π.Α.Ο.Κ. Το αρχικό πλάνο ήταν να μείνω για δύο χρόνια στην ομάδα και να συνεχίσω αλλού. Δεν μπόρεσα όμως. Μέσα στην καρδιά μου είναι όλες οι ομάδες που αγωνίστηκα, δεν υποστηρίζω κάποια συγκεκριμένη. Μετά τον Π.Α.Ο.Κ. ήθελα να δοκιμάσω και σε άλλη ομάδα και πήγα στον Άρη».
-Πως κρίνεις το επίπεδο στο ελληνικό γυναικείο ποδόσφαιρο;
«Το επίπεδο του γυναικείου ποδοσφαίρου στην Ελλάδα δεν είναι υψηλό. Κάνει ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω. Γίνονται κάποια πράγματα, αλλά αμέσως μετά κάνουμε βήματα πίσω. Χρειάζεται πολλή δουλειά. Υπάρχουν πάντως ταλέντα σε όλη την Ελλάδα. Στη Ρόδο πίστευα ότι δεν υπάρχουν κορίτσια για να ασχοληθούν με το γυναικείο ποδόσφαιρο, αλλά έπεσα έξω. Μέσα σε μία εβδομάδα έχουν έρθει ήδη αρκετά κορίτσια».
-Πως ήταν η πρώτη σου γεύση ως προπονήτρια;
«Στην L.F.C. Ιάλυσος ασχολούμαι για πρώτη φορά με την προπονητική. Όταν ξεκίνησα το παιχνίδι, είπα στη συνεργάτιδα μου, ότι είναι πολύ δύσκολη δουλειά. Ήταν περίεργο το συναίσθημα, γιατί 20 χρόνια ήμουν πάντα μέσα στο γήπεδο. Είχα αγχωθεί λίγο, αλλά τα πράγματα πήγαν καλά και το απέβαλα. Τα κοριτσάκια ακούν πολύ και έχουν όρεξη. Αυτό με έκανε να νιώσω καλύτερα. Η ομάδα έχει αρκετά ταλέντα και μερικά κοριτσάκια είναι καλά. Κάποια που δεν έχουν ταλέντο, έχουν τον αθλητισμό μέσα τους. Πολλές φορές το ταλέντο δεν παίζει τόσο μεγάλο ρόλο, σημασία έχει να αγαπάς αυτό που κάνεις».
-Θα μπορέσει η L.F.C. Ιάλυσος να μείνει στη Β’ Εθνική;
«Έχουν μείνει λίγα παιχνίδια. Θα παλέψουμε και ότι βγει. Το παιχνίδι με την Αθηναϊκή Αγίου Δημητρίου είναι το πιο σημαντικό. Δεν θα είναι εύκολο, αλλά θα προσπαθήσουμε. Κάποιες ομάδες της Β’ Εθνικής μπορούν να σταθούν και στην Α’ Εθνική. Εκτός από τους πρώτους στην Α’ Εθνική, οι υπόλοιπες ομάδες της κατηγορίας δεν διαφέρουν πολύ με τις καλύτερες της Β’.
-Τι θεωρείς ότι έκανες καλό και έπαιξες σε τόσο υψηλό επίπεδο;
Αγαπούσα πάρα πολύ το ποδόσφαιρο και το μόνο πράγμα που έκανα ήταν προπόνηση. Ακόμη και 3-4 φορές την ημέρα. Θέλει πάρα πολλή δουλειά αρχικά, αφοσίωση και συγκέντρωση. Να έχεις στόχο και να τον κοιτάζεις συνέχεια αυτόν. Να μην σε εμποδίζουν οι δυσκολίες. Αυτό προσπαθώ να πω και στα κορίτσια. Να μεταφέρω τις εμπειρίες μου. Οι λύπες είναι περισσότερες από τις χαρές, αλλά αυτές είναι πιο έντονες».
-Ποια ήταν η καλύτερη στιγμή της καριέρας σου;
«Έχω περάσει πολλές και όμορφες στιγμές. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια. Γυρνάω πίσω αλλά κάθε μία στιγμή έχει και τη δική της μαγεία».
-Γέλενα, έπαιξες σε όλες τις Εθνικές ομάδες της Σερβίας;
«Ξεκίνησα το 2002 στην ομάδα U19, γιατί δεν υπήρχε U17, άρα παίζαμε με μεγαλύτερες αντιπάλους. Αγωνίστηκα στην Εθνική Μαυροβουνίου και Σερβίας. Στη χώρα μου δεν υπάρχουν υποδομές και δεν μπορούμε να εξελιχθούμε όσο θα θέλαμε. Σαν επίπεδο, το πρωτάθλημα της Σερβίας είναι πιο δυνατό, απλά εκεί κάνεις προπόνηση. Δεν μπορείς να ζήσεις από το ποδόσφαιρο, ενώ στην Ελλάδα υπάρχουν κορίτσια που ζουν απ’ αυτό».
-Δεν είσαι πολλές μέρες στη Ρόδο, πως είναι το κλίμα στην L.F.C. Ιάλυσος;
«Ήρθα πριν από μία εβδομάδα στη Ρόδο και οι άνθρωποι με έχουν αγκαλιάσει σαν να είμαι μέσα στην οικογένεια τους. Υπάρχει πολύ καλό κλίμα στην ομάδα και όλα τα κορίτσια έρχονται στις προπονήσεις. Δεν ξέρω αν η ομάδα παραμείνει στην κατηγορία, αλλά αυτή η προσπάθεια θα συνεχιστεί. Μετά το καλοκαίρι θα συζητήσουμε για το αν θα μείνω στην ομάδα. Η Ρόδος είναι υπέροχη, έχει πολλά όμορφα μέρη. Την πρώτη φορά που ήρθα στο νησί ήταν 28 Νοεμβρίου και δεν υπήρχε κόσμος. Τώρα είναι αλλιώς»
-Πως είναι η συνεργασία σου με τον πρόεδρο και τον προπονητή;
«Έχουμε άριστες σχέσεις με τον πρόεδρο κ. Κρίγκο και τον κόουτς Βαγγέλη Χατζηαντωνίου. Συνεργαζόμαστε άψογα. Στα κορίτσια μιλάω περισσότερο στην προπόνηση, ως μεγαλύτερη. Στο παιχνίδι δεν μιλάω πολύ».
-Τι έχεις κερδίσει με το ποδόσφαιρο;
«Με το ποδόσφαιρο έχω κερδίσει τα πάντα… Στη Σερβία τα πράγματα ήταν δύσκολα και ήθελα να φύγω. Το ποδόσφαιρο με βοήθησε να φύγω από εκεί. Όλους τους φίλους και φίλες που έχω αποκτήσει, είναι μέσα από το άθλημα. Αν δεν έπαιζα ποδόσφαιρο, δεν ξέρω τι θα έκανα. Τα χρόνια ήταν δύσκολα στη Σερβία όσο μεγάλωνα κι ότι έχω κάνει σήμερα τα χρωστάω στο ποδόσφαιρο».
-Σου λείπουν οι γονείς σου, οι φίλοι σου, η πατρίδα σου;
«Εννοείται ότι μου λείπει η οικογένεια μου και η χώρα μου. Πηγαίνω και παίρνω μία… δόση και γυρνάω στη Θεσσαλονίκη. Είμαστε… τρεις ώρες απόσταση. Στην Ελλάδα δεν ένιωσα ποτέ ότι βρίσκομαι σε ξένη χώρα. Πάντα νιώθω όμορφα, είναι σαν δεύτερη πατρίδα μου, δεν έχω νιώσει ποτέ ξένη».
-Ο επίλογος δικός σου…
«Με τον πρόεδρο ξεκινήσαμε μία ακαδημία ποδοσφαίρου γυναικών και προσκαλώ όλα τα νεαρά κορίτσια, να επικοινωνήσουν μαζί μας για να παίξουν ποδόσφαιρο. Πιστεύω ότι θα τους αρέσει»
