Να σας γνωρίσω το φίλο μου, τον Μιχάλη!
Το γύρο του… κόσμου έκανε χθες η φωτογραφία του Μιχάλη Χατζηδημητρίου να κόβει το διχτάκι μετά τη λήξη του τελικού στο μπάσκετ με αμαξίδιο, που έφερε ξανά στην κορυφή της Ελλάδας τον Γ.Σ. ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ. Οι περισσότεροι το γνωρίζουν ότι είναι φίλος μου (γνωριστήκαμε και πορευόμαστε μαζί από το ξεκίνημα της ομάδας), οπότε ενδεχομένως να μην είμαι και τόσο αντικειμενικός, αλλά κάποια πράγματα θα τα γράψω, γιατί πολύ απλά είναι αληθινά και δεν έχουν γίνει γνωστά. Κρίνω όμως, ότι πρέπει να τα μάθουν ΤΩΡΑ! Ο συγκεκριμένος… τύπος δεν είναι κάποιος τυχαίος. Τα όσα έχει κάνει επί σειρά ετών, ξεπερνούν ακόμη και την πιο «άρρωστη» μπασκετική φαντασία, γιατί πολύ απλά ο τυπάς αυτός είναι ΚΟΛΛΗΜΕΝΟΣ με το μπάσκετ, κι ας «πέταξε» τις προάλλες ότι θα σταματήσει από την ενεργό δράση. Έλα όμως, που δεν πρόκειται να τον αφήσουμε…
Διαβάστε λοιπόν ορισμένες από τις απίθανες ιστορίες του φίλου μου Μιχάλη Χατζηδημητρίου, οι οποίες δεν είναι γνωστές, αλλά θέλω να τις αποκαλύψω, πολύ απλά γιατί έτσι… πρέπει. Κάπου εκεί λοιπόν το 1999, ήταν αυτός που ξεκίνησε την ιδέα της δημιουργίας του Γ.Σ. Δωδεκάνησος. Και τι δεν έκανε ο αθεόφοβος; Από πού να αρχίσει και που να τελειώσει κανείς… Ο Λήμνιος στην καταγωγή αλλά κάτι παραπάνω από Ροδίτης Μιχάλης Χατζηδημητρίου κίνησε Γη και ουρανό για να βρει παίκτες με κινητικά προβλήματα. Είτε αυτά προέκυψαν από τροχαία ατυχήματα (όπως του ίδιου σε ηλικία 18 ετών) είτε εκ γενετής. Ο… τύπος λοιπόν αυτός για να δημιουργήσει την ομάδα μπάσκετ, τι λέτε ότι έκανε; Πήγε στο… Ι.Κ.Α. και ήταν εκεί από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ήταν λοιπόν δίπλα στους ειδικούς που μετρούσαν και εξέταζαν τα άτομα με κινητικά προβλήματα ή με αναπηρία. Και κάπως έτσι, βρήκε τους πρώτους του συμπαίκτες. Φυσικά δεν έμεινε εκεί… Έμαθε για τα παιδιά που είχαν κινητικά προβλήματα, έψαξε στα σπίτια τους και πήγε να τα επισκεφτεί. Η ιστορία που θα σας διηγηθούμε είναι αληθινή… Όταν επισκέφτηκε νεαρό που είχε πάθει πρόσφατα το ατύχημα, είπε στο Μιχάλη ότι θέλει να ασχοληθεί με ποδηλασία ατόμων με αναπηρία. «Εγώ είμαι ο άνθρωπος σου», του είπε και συνέχισε. «Για να μάθεις να κάνεις ποδηλασία, πρέπει να ξεκινήσεις από το μπάσκετ», του είπε, αφού του συστήθηκε ως προπονητής ποδηλασίας. Και κάπως έτσι βρήκε κι άλλο συμπαίκτη. Σιγά- σιγά μάζεψε την παρέα του, σπαταλώντας άφθονο προσωπικό χρόνο, πήγε σε σπίτια και έβγαλε τα παιδιά έξω. Τα πήγε για καφέ, τους μίλησε, τους είπε ότι η ζωή συνεχίζεται. Είπαμε ο Μιχάλης Χατζηδημητρίου είναι η επιτομή, του πάθους και της αφοσίωσης σ’ αυτό που κάνει. Έκανε στην κυριολεξία τα πάντα για να κάνει αυτό που αγαπάει. Οδηγάει γουρούνα, ζει κανονικά τη ζωή του, διασκεδάζει, έχει φίλους και αγωνίζεται για το καλύτερο, όπως όλοι μας. Κι ας του κάνουμε δύσκολη τη ζωή πολλές φορές, εμείς οι συνάνθρωποι, οι φίλοι του. Όσον αφορά την προσφορά του στο κοινωνικό κομμάτι της ομάδας, ρωτήστε τους συμπαίκτες του. Προσεχώς θα έχουμε… γάμο (Ατνάν Χαμαντί και Ειρήνη Πλαγγέτη), έχει δημιουργήσει φιλίες πολλών ετών και έναν βασικό κορμό πάνω στον οποίο πορεύεται αυτή η απίθανη ΟΜΑΔΑ, που είναι και η μοναδική στην ΕΛΛΑΔΑ, που μαζεύει 500 άτομα σε κάθε εντός έδρας παιχνίδι της. Ο Γ.Σ. ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ είναι κοινωνικό φαινόμενο και η πορεία του οφείλεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στο φίλο μου τον… Ολυμπιακό (τυχαία πάντως τα «ερυθρόλευκα» χρώματα της ομάδας ή μήπως όχι;) Μιχάλη Χατζηδημητρίου.
Ο Μιχάλης ήταν αυτός που κράτησε «ζωντανή» την ομάδα, όταν όδευε ολοταχώς για τη διάλυση, κάπου εκεί το 2013 πριν αναλάβει και την σώσει ο Κάλλιστος Διακογεωργίου… Ήταν πρόεδρος, προπονητής, αθλητής, φροντιστής, στην κυριολεξία τα πάντα, έχοντας τη βοήθεια 4-5 παιδιών που ήταν σχεδόν από την αρχή. Πριν από 20 χρόνια λοιπόν, ο Γ.Σ. Δωδεκάνησος ξεκινούσε από τη Β’ Κατηγορία του ελληνικού μπάσκετ με αμαξίδιο, χάνοντας ακόμη και από την τελευταία ομάδα με διαφορά 30-40 πόντων. Μετά από 20 χρόνια, εν έτει 2019, ο Γ.Σ. Δωδεκάνησος έχει καταφέρει να αποκτήσει έξι πρωταθλήματα Ελλάδας, κάμποσα κύπελλα και να παίξει στην Ευρώπη. Ο φίλος μου ο Μιχάλης κάτι έκανε πολύ καλά και προσωπικά τον ευχαριστώ πολύ γιατί μου έμαθε πολλά, με έκανε καλύτερο άνθρωπο και του χρωστάω για όλες αυτές τις υπέροχες στιγμές και τα ταξίδια που έχουμε κάνει μαζί…
Μάκης Δούβαλης