Το γυναικείο δίδυμο του Γ.Α.Σ. Ιάλυσος!
Είναι συμπαίκτριες στον Γ.Α.Σ. Ιάλυσος, προπονήτριες στην ίδια ομάδα και καλές φίλες… Η Μαρία Λαού και η Ελένη Κυπραίου είναι «κολλημένες» με το μπάσκετ και το πάθος και την αγάπη τους για το άθλημα, προσπαθούν να το περάσουν στις νεαρές αθλήτριες και… συναθλήτριες τους. Οι δύο προπονήτριες και αθλήτριες μίλησαν στον Μάκη Δούβαλη για το γυναικείο μπάσκετ στα Δωδεκάνησα και τον Γ.Α.Σ. Ιάλυσος.
ΜΑΡΙΑ ΛΑΟΥ:
Για το πόσο δύσκολο είναι να έχει συμπαίκτριες, τις νεαρές αθλήτριες της: «Είναι δύσκολο αλλά και κάτι πολύ ευχάριστο να είσαι με τα κορίτσια με τα οποία έχεις μεγαλώσει ή έχεις συμπαίκτριες σου. Οι αθλήτριες που έχω στα μικρά τμήματα και είναι συμπαίκτριες μου στο γυναικείο με λένε… κυρία Μαρία, κάτι που δεν μπόρεσα να αλλάξω. Είναι κορίτσια με ήθος και αρχές από τις οικογένειες τους και σέβονται πολλά πράγματα. Όσο κι αν προσπάθησα να τους πω ότι είμαστε συμπαίκτριες στο γυναικείο πάνω απ’ όλα, συνεχίζουν και μου μιλάνε στον πληθυντικό».
Για το ξεκίνημα της στο μπάσκετ: «Ξεκίνησα να παίζω στον Ερμή Κρεμαστής με προπονητή το Νίκο Κανέλλη. Τότε δεν υπήρχαν ακαδημίες. Πλέον τα παιδιά ξεκινούν το μπάσκετ από ηλικία 5-6 ετών. Εγώ άρχισα στα 12, ήμουν ήδη παγκορασίδα. Είχε μαζέψει κάποια κορίτσια και είχαμε κάνει καλή πορεία. Ήταν περισσότερες τότε οι ομάδες στα γυναικεία πρωταθλήματα. Μετά διέλυσε η ομάδα και με βοήθησε η Δέσποινα Δελαπόρτα και πήγα στον Γ.Α.Σ. Ιάλυσος με υποσχετική. Πήγα ένα χρόνο εκεί το 1998 με προπονητή τον Γιώργο Χατζηκαλημέρη και παράλληλα με κάλεσαν και στη μικτή. Έμεινα ένα χρόνο στον Γ.Α.Σ. και είχα πρόταση από τον Διαγόρα. Τελικά πήγα, με αγκάλιασαν, με δέχθηκαν ευχάριστα στην ομάδα και είχα συμπαίκτριες μεταξύ άλλων τις Τζίνη, Αρβανίτη, Ξουρή, Τσικίμη, Αγαπητίδη, Αλχαδέφ. Προπονητής ήταν ο Χρήστος Μπουχούνας και έδρα το ανοιχτό γήπεδο, εκεί που είναι τώρα η «τέντα». Μετά ήρθε προπονητής ο Γιάννης Τσακίρης μαζί με τον Τσιγωνάκη, που επίσης ήταν εξαιρετικοί».
Για την παρουσία της στον Γ.Α.Σ. Ιάλυσος: «Από το 2010 είμαι στον Γ.Α.Σ. Ιάλυσος. Πήγα αρχικά να παίξω στην ομάδα, δεν είχα σκεφτεί την προπονητική, δεν το είχα στο μυαλό μου. Η διοίκηση είδε πόσο πολύ αγαπάμε το μπάσκετ και μαζί με τον Γιώργο Χατζηκαλημέρη μας εμπιστεύθηκαν αρχικά θέση στις ακαδημίες και στη συνέχεια σε αγωνιστικά τμήματα».
Για τη συνεργασία της με την Ελένη Κυπραίου: «Την Ελένη την είχα γνωρίσει πρώτη φορά το 1998, όταν είχα πάει με υποσχετική στον Ιάλυσο. Δεν της… έδινα όμως σημασία. Ήταν 10 χρονών, εγώ στα 16 τότε. Μετά όμως δέσαμε, υπάρχει χημεία μέσα κι έξω από τα γήπεδα. Προσπαθώ να της δίνω καμιά πάσα για να μην… μουρμουράει».
Για τις συμβουλές της στα κορίτσια: «Τα κορίτσια πρέπει να είναι στο γήπεδο, αρκεί να το θέλουν. Να μην πιέζει κανείς τα κορίτσια, ούτε οι γονείς. Έτσι θα νιώσουν καλύτερα. Προσπαθώ να τα στηρίξω και να τα συμβουλεύσω με όση εμπειρία έχω».
Για το αν πρέπει η Ρόδος να έχει μία ομάδα στην Α2: «Ο Ιβίσκος το είχε καταφέρει μία χρονιά. Ήμουν… έγκυος και δεν μπορούσα να ακολουθήσω. Με προπονητή τότε τον Χρήστο Μπίλια. Ήμουν στο μπαλκόνι όταν με πήραν τα κορίτσια τηλέφωνο και μου είπαν ότι ανέβηκαν. Είναι δύσκολο να ανέβει μία ομάδα στην Α2. Και οικονομικά και επαγγελματικά. Για να μπορεί να ανέβει μία ομάδα πρέπει να την στηρίξουν. Τα κορίτσια έχουν επαγγελματικές υποχρεώσεις και οικογένειες, δεν είναι εύκολο. Τα παιδιά έχουν φροντιστήρια, άλλα δίνουν πανελλήνιες εξετάσεις, έχουν πολλές μαθητικές υποχρεώσεις».
Για τον περσινό τίτλο του Γ.Α.Σ. Ιάλυσος στις γυναίκες: «Τα καταφέραμε μετά από πολλά χρόνια. Ήταν μεγάλη επιτυχία για μας, γιατί δεν υπήρχε κάποιο φαβορί. Ξέραμε πριν από δύο χρόνια ότι φαβορί ήταν ο Ανταγόρας και πιο παλιά ο Πήγασος Κρεμαστής λόγω της Μάγδας Καραμπατζάκη. Πέρσι ήταν η μόνη χρονιά, που κανείς δεν ήξερε ποιος θα το πάρει».
Για το φετινό γυναικείο πρωτάθλημα: «Φέτος πιστεύω ότι ο Διαγόρας είναι το φαβορί. Με τις μεταγραφές που έχει κάνει, υπάρχει διάθεσή και όρεξη. Βέβαια μπάσκετ είναι, μπάλα είναι και γυρνάει, οπότε όλα κρίνονται στο παρκέ. Στο πρώτο παιχνίδι με τον Διαγόρα μπήκαμε φοβισμένες στο γήπεδο. Έχουμε κάνει μία καλή πορεία στον α’ γύρο και δεν θα μπούμε χαλαρά. Η πορεία μας πάντως είναι καλή, τα πάμε καλά. Αυτή τη χρονιά έχουμε μεγάλη βοήθεια από τις μικρές, από τη Χούλη, την Αμπαζάι, τη Χατζηδαβιτίδη. Πέρσι απλά έκαναν προπονήσεις μαζί μας. Φέτος μας δίνουν ενέργεια και μεγάλη βοήθεια».
Για το φετινό Γ.Α.Σ. Ιάλυσος: «Είναι ένα κράμα έμπειρων και νέων αθλητριών. Είμαστε πολύ δεμένες. Πέρσι είχαμε πολλά προβλήματα, αλλά μας κράτησε η αγάπη μεταξύ μας σαν αθλήτριες, σαν φίλες».
Για τη λειτουργία των γυναικείων τμημάτων: «Φέτος κάνουν μαζί προπόνηση οι γυναίκες, οι νεανίδες και οι κορασίδες υπό τις οδηγίες του Αντώνη Μαρκάκη και οι παγκορασίδες ξεχωριστά. Θεωρήσαμε ότι έπρεπε να γίνουν για να βοηθηθούν όλα τα κορίτσια».
ΕΛΕΝΗ ΚΥΠΡΑΙΟΥ:
Για την παρουσία της στη «χρυσή» φουρνιά του Γ.Α.Σ. Ιάλυσος: «Δεν έχω καταλάβει πως πέρασαν τα χρόνια, νομίζω ήταν σαν πέρσι. Ήταν πολύ ωραίες χρονιές, είχαμε σημαντικές επιτυχίες. Τότε δεν το καταλαβαίναμε εμείς, ως νεαρά κορίτσια. Τώρα το καταλαβαίνω πιο εύκολα, γιατί διαπιστώνουμε πόσο δύσκολο είναι να το επαναλάβει μία ομάδα της Δωδεκανήσου και μάλιστα δύο συνεχόμενες χρονιές. Ήταν αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς. Θυμάμαι τις στιγμές. Όλα τα κορίτσια είχαμε συνδυάσει τις επιτυχίες μας με το… Euro 2004 στο ποδόσφαιρο».
Για την παρουσία της στον Ιάλυσο αλλά και στις ομάδες εκτός Ρόδου: «Μία ζωή είμαι στον Γ.Α.Σ. Ιάλυσος. Έκανα ένα διάλλειμα λόγω σπουδών στην Αθήνα. Ο κόουτς Χατζηκαλημέρης με βοήθησε να παίξω στην Αθήνα, στις Εσπερίδες. Ήμουν νεανίδα και δεν είχα χρόνο συμμετοχής στην ομάδα, που στέφθηκε πρωταθλήτρια Ελλάδας. Έτσι πήγα ένα χρόνο μετά στην Α2 Κατηγορία και στον Άρη Θήβας, όπου επίσης δεν είχα πολύ χρόνο συμμετοχής. Κέρδισα όμως πολλές εμπειρίες και παραστάσεις».
Για το πώς προέκυψε η προπονητική: «Όταν επέστρεψα από τις σπουδές μου, είχε γίνει ένα τουρνουά στην Ιαλυσό. Βοήθησα τους ανθρώπους, οι οποίοι είδαν τη διάθεσή που έχουμε και μαζί με τον Γιώργο Χατζηκαλημέρη, μας εμπιστεύθηκαν και μας πρότειναν να αναλάβουμε κάποια τμήματα υποδομών. Θέλω να αποκτήσω δίπλωμα προπονητικής, αν και οι δυσκολίες είναι πολλές. Αρχικά δέχθηκα να αναλάβω πιο πολύ με τον παιδαγωγικό ρόλο. Όχι να κοουτσάρω, αλλά να παίξουμε, να μάθουμε πειθαρχία. Τέτοια πράγματα. Στην πορεία αυξάνονται οι υποχρεώσεις».
Για τις συμβουλές της στα κορίτσια: «Τα κορίτσια πρέπει να αγαπάνε αυτό που κάνουν. Να μην έρχονται με το ζόρι στο γήπεδο. Όσο ταλέντο έχει ή δεν έχει κάποιο κορίτσι, αρκεί να αγαπάει το μπάσκετ».
Για τη συνεργασία της με τη Μαρία Λαού: «Με τη Μαρία μέσα στο γήπεδο μπορούμε να… ‘’σκοτωθούμε’’. Μπορεί να φύγουμε από το γήπεδο και να μην μιλάμε. Μετά από τόσα χρόνια στα γήπεδα, αλλά κι έξω απ’ αυτά, αν δεν μου έκανε δεν θα την κρατούσα ως φίλη και συμπαίκτρια».
Για το γυναικείο πρωτάθλημα: «Από την αρχή της χρονιάς πίστευα ότι το γυναικείο πρωτάθλημα, θα ήταν από τα πιο ενδιαφέροντα. Ξεκάθαρο προβάδισμα για τον τίτλο έχει ο Διαγόρας, αλλά όλα τα παιχνίδια είναι ντέρμπι. Αγωνιστικά μόνο καλή είναι η δημιουργία ενός ομίλου. Είναι το πιο ενδιαφέρον πρωτάθλημα, όλοι οι αγώνες είναι αμφίρροποι. Στα αρνητικά είναι τα έξοδα και οι μετακινήσεις».
Για το επίπεδο στο γυναικείο μπάσκετ: «Φέτος το επίπεδο είναι καλύτερο, είναι πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα. Αυτό που με προβληματίζει είναι ότι δεν υπάρχουν πολλά κορίτσια που να έρχονται από πίσω. Στις νεανίδες, στη Ρόδο υπάρχουν δύο ομάδες. Τα κορίτσια της Γ’ Λυκείου φεύγουν λόγω μαθητικών υποχρεώσεων από το γήπεδο. Αυτό συμβαίνει σε όλη την Ελλάδα. Απλά σε μας είναι ακόμη πιο δύσκολα τα πράγματα».
Για τις εικόνες και τις παραστάσεις των κοριτσιών στη Ρόδο: «Η Κως είχε ομάδες στις εθνικές κατηγορίες. Ίσως αν ανέβει μία ομάδα μας σε εθνικές κατηγορίες, τα κορίτσια αποκτήσουν περισσότερες εικόνες. Εύχομαι το γυναικείο μπάσκετ να πάει καλύτερα τα επόμενα χρόνια».
