''Έχω πάθει την πλάκα μου''
Ο Αγγελος Τσάμης χρειάστηκε να αγγίξει τα 31 για να κατακτήσει τον πρώτο τίτλο στην καριέρα του. Και τι με αυτό όμως; Ο Πριτζιόνι αποφάσισε να πάει στο ΝΒΑ στα 35 του. Ποτέ δεν είναι αργά και ευχαριστώ τον Θεό, που μου έτυχε η Λιμόζ», εξομολογήθηκε στο Sport24.gr, λίγες ώρες μετά την κατάκτηση του Σούπερ Καπ στο Παρίσι…
-Είδαμε τη φωτογραφία της απονομής μετά τον τελικό με τη Σαλόν και έδειχνες πραγματικά να το απολαμβάνεις, να το ευχαριστιέσαι…
«Το ευχαριστήθηκα δεν θα πει τίποτε! Όλη η βραδιά ήταν αξέχαστη για όλους μας. Θα αρχίσω από τον χώρο λέγοντας ότι ήταν εκπληκτικός. Δεν είχα φανταστεί ότι ένα θέατρο ουσιαστικά θα μπορούσε να φιλοξενήσει έναν αγώνα μπάσκετ. Υπέροχο πραγματικά το Palais des Congrès, ένας πολυχώρος λίγο έξω από το κέντρο του Παρισιού, ο οποίος γέμισε από φίλους του μπάσκετ. Σε προσωπικό επίπεδο, βέβαια, δεν θα ξεχάσω αυτή τη βραδιά και για άλλους λόγους».
-Να επιχειρήσουμε να διαβάσουμε τη σκέψη σου; Ηταν το πρώτο τρόπαιο στην καριέρα σου!
«Ακριβώς! Και για να είμαι ειλικρινής, δεν περίμενα να κατακτήσω έναν τίτλο τόσο γρήγορα, μέσα σε ένα μήνα από την ημέρα που ήλθα στη Λιμόζ! Είναι το πρώτο τρόπαιο στην καριέρα μου δεν είμαι και μικρός, αν σκεφτείς ότι σε λίγες ημέρες κλείνω τα 31. Το συναίσθημα ήταν φοβερό, γιατί μπορεί να είχα πανηγυρίσει ανόδους με την Ολυμπιάδα Πατρών, αλλά ποτέ δεν είχα σηκώσει στα χέρια μου ένα τρόπαιο και ειδικά ένα Σούπερ Καπ απέναντι στην πρωταθλήτρια Γαλλίας, που συμμετέχει στην Ευρωλίγκα.
Ποτέ δεν είναι αργά, όμως και αυτό πρέπει όλοι να το έχουν στο μυαλό τους. Εδώ ολόκληρος Πριτζιόνι πήγε στο ΝΒΑ στα 35 του! Πραγματικά ποτέ δεν είναι αργά και επίσης πρέπει να πω ότι τέτοιες ευκαιρίες δεν τις αφήνεις να πάνε χαμένες. Ποιος ξέρει; Μπορεί και για μένα να ήταν γραφτό να κάνω μια δεύτερη καριέρα στο εξωτερικό».
-Ακούγεται σαν να κουβαλάς μέσα σου ένα βάρος. Προφανώς με αφορμή και τα γεγονότα του καλοκαιριού, την ανακοίνωση του Απόλλωνα Πατρών, τα αρνητικά σχόλια, τη γενικότερη δυσμένεια προς το πρόσωπό σου…
«Ε, μα μικρό πράγμα είναι αυτό; Γεννήθηκα στην Πάτρα, ασχέτως αν έζησα στην κάτω Αχαγιά, γιατί ήταν από εκεί η μητέρα μου. Δεν θέλω να αναμοχλεύω το θέμα, αλλά μιας και με ρωτάς, απέρριψα αρκετές προτάσεις με περισσότερα χρήματα και είχα αποφασίσει να υπογράψω στον Απόλλωνα. Το τηλεφώνημα, όμως, της Λιμόζ, μιας μεγάλης και ιστορικής ομάδας του ευρωπαϊκού μπάσκετ και το ενδιαφέρον του Παναγιώτη Γιαννάκη και του Νίκου Λινάρδου, δεν μου άφησαν πολλά περιθώρια.
Τέτοιες ευκαιρίες δεν τις αφήνεις. Εχω στενοχωρηθεί πάρα πολύ από τη στάση κάποιων ανθρώπων και από κάποια πράγματα που έχουν ειπωθεί για μένα, αλλά αυτές οι ευκαιρίες προκύπτουν ίσως μια φορά στην καριέρα ενός αθλητή. Ευχαριστώ τον Θεό, που μου έτυχε η Λιμόζ. Ελπίζω οι άνθρωποι του Απόλλωνα κάποτε να καταλάβουν».
-Πώς είναι να συνεργάζεσαι με δύο Ελληνες προπονητές σε μια ομάδα του εξωτερικού; Και μάλιστα όχι με οποιουσδήποτε, αλλά με τον Παναγιώτη Γιαννάκη και τον επί σειρά ετών συνεργάτη του Νίκο Λινάρδο.
«Για μένα είναι σίγουρα πιο εύκολο. Καταλαβαίνω περισσότερο την προπόνηση, ενώ η συνεργασία μου στον Κολοσσό με τον κόουτς Σφαιρόπουλο, που είχε δουλέψει με τον κόουτς Γιαννάκη στον Ολυμπιακό, με βοήθησε να καταλάβω πολλά κομμάτια της φιλοσοφίας του Παναγιώτη Γιαννάκη. Αρκετές ασκήσεις ήταν σχεδόν ίδιες και όλα αυτά έχουν κάνει την προσαρμογή μου πιο εύκολη. Μόνο τη γλώσσα αν λάβεις υπόψη, μπορείς να καταλάβεις ότι είναι σημαντικό να έχεις δύο ανθρώπους, με τους οποίους μπορείς να μιλάς ελληνικά και να σε καταλαβαίνουν αμέσως. Αν και όλοι, μας, και εγώ και οι προπονητές μου, προσπαθούμε να μάθουμε γαλλικά για να συνεννοούμαστε με τους γηγενείς παίκτες και τους ανθρώπους της ομάδας».
