Από τους παλαιότερους προπονητές μπάσκετ στη Ρόδο και παλιά «καραβάνα» στο Διαγόρα είναι ο Στέλιος Κωνσταντινίδης, ο οποίος βρίσκεται στην «τέντα» για περισσότερα από 20 χρόνια, δουλεύοντας εδώ και πολλές σεζόν αποκλειστικά με τα γυναικεία τμήματα του συλλόγου. Ο Στέλιος Κωνσταντινίδης μίλησε στο Μάκη Δούβαλη για την μπασκετική του καριέρα ως προπονητής και ως αθλητής, μιλώντας για το παρελθόν αλλά και το «παρών».
Για την ενασχόληση του με το γυναικείο μπάσκετ: «Με το γυναικείο μπάσκετ ασχολούμαι σχεδόν από τότε που ξεκίνησα την προπονητική μου καριέρα στο Δωριέα. Όταν ξεκινήσαμε να ασχολούμαστε με το γυναικείο μας έλεγαν ‘’τρελούς’’ και ότι δεν θα υπάρχει μέλλον. Μία μορφή εκείνη της εποχής ο κυρ Γιάννης Σακελλαρόπουλος βοήθησε όλα τα παιδιά που ξεκινούσαν τότε, τον Τσαμπίκο Βασιλαράκη, τον Βασίλη Φουντουραδάκη και τον αείμνηστος κόουτς Κατσιμοίρη».
Για την απόφαση του να ασχολείται με το γυναικείο μπάσκετ: «Είναι πολύ δύσκολο να ασχολείσαι με παιδιά και κορίτσια που είναι πάνω στην εφηβεία και διαμορφώνουν χαρακτήρα, κάτω από την πίεση των μαθημάτων. Το πιο εύκολο είναι να ασχολείσαι με άνδρες και ακόμη περισσότερο όταν έχουν οικονομικό συμφέρον. Όταν πας στον ερασιτεχνισμό, πρέπει να δημιουργείς κίνητρα, να διαπαιδαγωγείς και κάθε στιγμή να παλεύεις με τη ψυχική διάθεσή των παιδιών. Αυτή όμως είναι και η πρόκληση που με κάνει να ασχολούμαι».
Για το ξεκίνημα του ως αθλητής: «Ελάχιστοι το ξέρουν αυτό, αλλά ξεκίνησα να παίζω στον Κολοσσό και έφυγα στους έξι μήνες για το Δωριέα. Ο Γιώργος Ανδριωτάκης μάζεψε πολλά παιδιά απ’ όλες τις ομάδες. Το μεγαλύτερο μέρος της παρουσίας μου ως αθλητής το πέρασα στο Δωριέα και ένα μικρό χρονικό διάστημα στη Δάφνη, στα φοιτητικά μου χρόνια. Εκεί όμως έπαιξα ελάχιστα γιατί είχα πρόβλημα τραυματισμού στο μηνίσκο. Πριν σταματήσω το μπάσκετ, έπαιξε και στον Ζέφυρο, την ομάδα που δημιούργησε μία άλλη μορφή του μπάσκετ η Αμαλία Κοκκίνου».
Για το ξεκίνημα της προπονητικής του καριέρας: «Ξεκίνησα από το Δωριέα με μίνι και παιδικά. Κάπου εκεί μπήκε και το γυναικείο και κάναμε το δικό μας ξεκίνημα. Τα συναισθήματα ήταν λίγο παράξενα, γιατί δούλευα με αγόρια. Με βοήθησε πολύ αρχικά ο Νίκος Τσοσκούνογλου, όπως κι άλλοι προπονητές της εποχής».
Για το δίπλωμα και τη σχολή προπονητών: «Είναι απαραίτητο όλα τα παιδιά που ασχολούνται με το μπάσκετ να τελειώσουν τη σχολή προπονητών για να αποκτήσουν περισσότερα εφόδια στο μπάσκετ. Προσπαθούμε ώστε μελλοντικά να γίνει και μία σχολή στη Ρόδο. Ο δήμαρχος μας και ο Παναγιώτης Γιαννάκης που τιμήθηκε πριν από λίγες μέρες στο νησί, μας υποσχέθηκαν ότι θα βοηθήσουν. Επίσης θα γίνουν προσπάθειες για να κάνουμε κάποια σεμινάρια στη Ρόδο, όπως τα παλαιότερα επιτυχημένα. Πρέπει η Γ.Γ.Α. να πει το ναι για να γίνουν οι απαραίτητες σχολές στη Ρόδο, κι αυτό είναι σημαντικό».
Για την παρουσία του στον Διαγόρα: «Στον Διαγόρα ήρθα όταν έγινε η Ένωση με τη Ρόδο. Με φώναξαν για να κάνουμε μία νέα ομάδα, να κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα. Βρήκα τότε τον Χρήστο Μπουχούνα, που ήταν προπονητής στην ομάδα και μιλάμε στο ανοιχτό γήπεδο, εκεί που βρίσκεται τώρα η «τέντα». Μ’ ένα διάλειμμα για ενάμισι χρόνο στον Ιβίσκο, είμαι συνέχεια στον Διαγόρα. Περισσότερα από 20 χρόνια. Αν και δεν ήμουν γέννημα- θρέμμα της ομάδας, έγινα Διαγόρας. Πρέπει να σταματήσει ο «μύθος» του ‘’αν δεν έχεις κλειστό, δεν έχεις παιδιά’’. Τότε στο ανοιχτό γήπεδο του Διαγόρα είχαμε 105 παιδιά και κάναμε καλή δουλειά με τους συνεργάτες μου, τον Άρη Σκιαδόπουλο, τον Παναγιώτη Μαρκουλή, το Μανώλη Γλυνό και τότε δήμαρχο Γιώργο Γιαννόπουλο. Έτσι βάλαμε τις βάσεις για να γίνει και η «τέντα».
Για το μπάσκετ και τη ζωή του: «Είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένος που ασχολούμαι με το μπάσκετ, έχει διάρκεια στη ζωή μου και έχει καταλάβει μεγάλο χώρο. Έχω πάρει πρωταθλήματα σαν αθλητής και έχω ζήσει φανταστικές εμπειρίες στη Δάφνη. Γνώρισα και γνωρίζω πολύ κόσμο και καλό είναι όλα τα παιδιά να ασχοληθούν με το μπάσκετ και τον αθλητισμό. Όλα αυτά σε κάνουν να βελτιώνεσαι σαν άνθρωπος. Το μπάσκετ σε αναγκάζει λόγω της ταχύτητας σκέψης, να βελτιώνεσαι και στο μυαλό και στα αντανακλαστικά σου».
Για το τραγούδι με το οποίο έχει συνδυάσει το μπάσκετ: «Δεν χρειάζεται να το συζητάμε, το Final Countdown, το οποίο μας στιγμάτισε σε όλα αυτά τα χρόνια. Είχα την τύχη να είμαι στο Σ.Ε.Φ. και να το ζήσω από κοντά το… 1987. Ήμουν και στον τελικό, ήμουν προνομιούχος. Οι φίλοι μου, ο Μέμος Ιωάννου και άλλοι αθλητές μου εξασφάλισαν προσκλήσεις. Ο χώρος του μπάσκετ είναι μία μεγάλη παρέα, δεν έχει όρια, αρκεί να θέλεις να το δεις ανοιχτά».
Για το γεγονός ότι πέρσι ο Διαγόρας, αν και κατακτούσε όλους τους τίτλους τα προηγούμενα χρόνια, δεν πήγε σε κάποιο φάιναλ-φορ. «Κάθε ομάδα κάνει τον κύκλο της. Είχαμε πολύ μεγάλη ανανέωση στο ρόστερ της ομάδας. Είχαμε την τιμή για τον Διαγόρα, βασικά στελέχη μας να πηγαίνουν σε μεγάλες ομάδες εκτός Ρόδου. Συνήθως ένας καλός αθλητής του μπάσκετ είναι και καλός μαθητής. Είχαμε τις αδερφές Κοιλιά που πήγαν στον Παναθηναϊκό και δικαιώθηκαν για την κίνηση τους, παίρνοντας το πανελλήνιο πρωτάθλημα. Αποχώρησε η Άννα Βυζεντίνη λόγω σπουδών και πήγε στον Αθηναϊκό. Έφυγαν κι άλλα κορίτσια, ωστόσο το να απέχεις από τα πρωτεία είναι πολύ καλό γιατί θα σκεφτείς τι πρέπει να κάνεις για να γίνεις καλύτερος. Αυτό είναι ένα καλό κίνητρο για να μάθεις από τα λάθη σου και να κοιτάξεις την επόμενη μέρα. Είναι ωραίο να είσαι πάντα πρώτος, αλλά είναι ωραίο επίσης να έχεις και αντιπάλους».
Για τη νέα χρονιά στα γυναικεία τμήματα: «Εμείς φέτος μάθαμε από τα λάθη μας, δουλέψαμε όλο το καλοκαίρι και θέλω να ευχαριστήσω όλα τα κορίτσια των ακαδημιών που έδειξαν φοβερή συνέπεια. Ήμασταν καθημερινά στο γήπεδο, δουλεύαμε και πιστεύω ότι έχουμε βελτιωθεί και αυτό θα φανεί στα πρωταθλήματα. Στο τέλος πάντα ξυρίζουν το γαμπρό. Εμείς θέλουμε να παίξουμε καλό μπάσκετ και αν καταφέρουμε να πάρουμε τίτλους, αυτό θα είναι το ιδανικό».
Για το τουρνουά στην Κω: «Δείξαμε καλή εικόνα στην Κω. Θέλω να ευχαριστήσω την Α.Ε. Δικαίου, τον Δημήτρη Τζομάκα και τον Δ.Ο.Π.Α.Β.Σ. που μας κάλεσαν στο τουρνουά. Τιμήσαμε και εμείς με την παρουσία μας το τουρνουά στη μνήμη της αδικοχαμένης Χριστίνας Χανή».
Για τις φιλοδοξίες της νέας γυναικείας ομάδας: «Πάντα δίνω τόπο στα νιάτα, μου αρέσει να έχω δικές μου αθλήτριες. Με την ίδια φιλοσοφία θα παίξουμε και στις γυναίκες. Επέστρεψαν παλιές αθλήτριες μας, από τις σπουδές τους και θα παίξουν ξανά στο σπίτι τους. Θα υπάρξουν κι άλλα κορίτσια και πιστεύω ότι θα κάνουμε ένα αξιόμαχο ρόστερ. Θεωρώ ότι το νέο γυναικείο πρωτάθλημα θα είναι αμφίρροπο, αλλά οι ομάδες είναι λίγες. Δυστυχώς είναι τραγικό αυτό που συμβαίνει με τα ελάχιστα παιχνίδια που δίνουν οι ομάδες».
Το μήνυμα που θέλει να στείλει στους γονείς: «Μη φοβάστε το γήπεδο και τη μπάλα. Το μπάσκετ βοηθάει τα παιδιά σας να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι. Με την πείρα που έχω, από το μπάσκετ έχουν περάσει πολλοί… επιστήμονες. Συνδύασαν μαθήματα, σπουδές και μπάσκετ… Διώξτε τις αρνητικές σκέψεις και ελάτε δίπλα στο μπάσκετ, γιατί θα σας βοηθήσει».