Όταν ο Ναλμπάντης έγραφε ιστορία...
Ο Απόστολος και ο Κώστας Ναλμπάντης έγραψαν τη δική τους ξεχωριστή «χρυσή» σελίδα στο ελληνικό βόλεϊ… Γεννήθηκαν με διαφορά δέκα λεπτών την 1η Φεβρουαρίου 1968. Πρώτα ο Αποστόλης και μετά ο Κώστας. Από τα οκτώ τους χρόνια που βρίσκονται στα γήπεδα και ποτέ δεν πέρασαν απαρατήρητοι, όχι μόνο γιατί έμοιαζαν σαν δύο σταγόνες νερό, αλλά γιατί ο ενθουσιώδης και εκρηκτικός χαρακτήρας τους ξεσήκωνε την εξέδρα και τους έκανε τα αγαπημένα παιδιά των φιλάθλων. «Είναι αδύνατο να περιγράψει κανείς τους Ναλμπάντηδες», είχε πει κάποτε ο μεγάλος Πολωνός προπονητής Γιέρζι Βελτζ, που τους είχε επιλέξει στην Εθνική ομάδα και αργότερα στον Παναθηναϊκό.
Ήταν, οι μοναδικοί δίδυμοι που πέρασαν από τις Εθνικές ομάδες βόλεϊ αγωνίστηκαν σε ηλικία 13 ετών στην Α1 ανδρών και κατέχουν το ρεκόρ των νεότερων αθλητών στη μεγάλη κατηγορία. Έπαιξαν στον Εθνικό Αλεξανδρούπολης, στον Παναθηναϊκό (1981-991), στον Κτησιφώντα Παιανίας (1991-96), στον Π.Α.Ο.Κ. (1996-97), στον Πανελλήνιο (1997-98), στον Ιωνικό Νικαίας, όπως και στην Πορτογαλία με τη Νασιονάλ Μαδέιρα. Ο Απόστολος Ναλμπάντης, που βρίσκεται στη Ρόδο τα τελευταία χρόνια ως καθηγητής φυσικής αγωγής, μίλησε στον Μάκη Δούβαλη για όλα και για όλα…
-Για το ξεκίνημα του στο βόλεϊ και τον Εθνικό Αλεξανδρούπολης: «Γεννήθηκα στην Αλεξανδρούπολη. Το βόλεϊ ήταν το πρώτο άθλημα στην πόλη και η ομάδα έχει μεγάλη ιστορία. Τότε ο Εθνικός έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο και μάλιστα αγωνιζόταν και στην Ευρώπη. Με το δίδυμο αδερφό μου, τον Κώστα, μας άρεσε πάντα ο αθλητισμός. Ξεκινήσαμε από το στίβο, πήγαμε στο ποδόσφαιρο ως τερματοφύλακες, αλλά είδαμε ότι υπήρχε μεγαλύτερη δημοσιότητα στο βόλεϊ. Ο Έβρος γενικότερα έχει παράδοση στο βόλεϊ. Η Ορεστιάδα για 3-4 χρόνια έγραψε ξεχωριστές στιγμές με τον αείμνηστο Νίκο Σαμαρά, τον Αντώνη Τσακιρόπουλο και τον Μποζίδη. Ο Εθνικός Αλεξανδρούπολης έχει ιστορία 40 ετών και έχει βγάλει περισσότερους παίκτες απ’ ότι η Ορεστιάδα. Και οι δύο ομάδες ξεχώρισαν, με τον Εθνικό να έχει μεγαλύτερη ιστορία κατά την προσωπική μου εκτίμηση. Και οι δύο ομάδες έχουν βγάλει πάντως τεράστιους αθλητές».
-Για τον τίτλο «δίδυμα φαινόμενα», όπως τους είχαν αποκαλέσει με τον αδελφό του: «Με το δίδυμο αδερφό μου τον Κώστα, μας αποκαλούσαν… δίδυμα φαινόμενα. Είμαστε οι μοναδικοί που έχουμε παίξει στο ανώτερο επίπεδο, όντας δίδυμοι. Είμαι μετριοπαθής, αλλά αν το δούμε ιστορικά, ήμασταν μάλλον φαινόμενα για την εποχή. Με πας… πολλά χρόνια πίσω. Το είχαν πει οι προπονητές μας εκείνη την εποχή, δεν το λέω εγώ αυτό»
-Για το αν έφτασε στο ταβάνι της καριέρας του: «Δεν έφτασα το ταβάνι της καριέρας μου, ούτε εγώ ούτε ο δίδυμος αδερφός μου. Όταν πήγα στον Παναθηναϊκό, είχαμε προκριθεί στο φάιναλ-φορ του κυπέλλου κυπελλούχων. Κατακτήσαμε την τρίτη θέση με φοβερούς αντιπάλους και μετά από δύσκολους αγώνες. Η Πάρμα τότε ήταν η καλύτερη ομάδα του πλανήτη, η Λέφσκι είχε φοβερούς Βούλγαρους παίκτες. Ήρθε μετά ο προπονητής ο Μοντάλι και με ζήτησε να πάω στην Ιταλία. Δυστυχώς για μένα ο Παναθηναϊκός και ο αείμνηστος Παύλος Γιαννακόπουλος, δεν με άφησαν να φύγω. Πιστεύω ότι αυτό θα ήταν το μεγάλο άλμα για μένα και θα είχα αλλάξει επίπεδο».
-Για το βόλεϊ στη σημερινή εποχή: «Θεωρώ ότι υπάρχει τεράστιο έλλειμμα στην τεχνική κατάρτιση στους Έλληνες αθλητές. Βέβαια έχει αλλάξει πλέον η δομή του βόλεϊ. Έχει πάει σε περισσότερη ταχύτητα, ταχυδύναμη, έκρηξη. Ο κεντρικός πλέον κάνει δύο δουλειές. Πλέον υπάρχουν καλύτερες συνθήκες για τους αθλητές και οι προπονητές είναι πιο καταρτισμένοι επιστημονικά. Αυτό το κομμάτι βελτιώνεται, στην τεχνική όμως πάσχουμε».
-Για τη μεταγραφή του στον Παναθηναϊκό το 1981: «Θα πρέπει να πω αρχικά, ότι εκτός από τον Παναθηναϊκό, με ζήτησε και ο Π.Α.Ο.Κ. και ο Ηρακλής. Ήταν όμως περίεργη η κατάσταση και ήμουν ήδη στην Εθνική Ανδρών. Τότε με πλησίασε ο Παναθηναϊκός και αποφασίστηκε να πάω εκεί. Ο Εθνικός Αλεξανδρούπολης, για να είμαι ειλικρινής, προτίμησε να μας δώσει στον Παναθηναϊκό, γιατί ήταν και περισσότερα τα χρήματα που έδινε».
-Για τα δυνατά τους σημεία: «Το πολύ δυνατό μας σημείο ήταν το μπλοκ. Για οκτώ χρόνια είχαμε το καλύτερο μπλοκ στην Ελλάδα και κόντρα σε απίστευτους αντιπάλους. Δεν περνούσε η μπάλα. Το δεύτερο ήταν η τεχνική μας κατάρτιση, τα δάχτυλα, η μανσέτα, το σέρβις. Δεν μου αρέσει να μιλάω για μένα, απλά επειδή με ρωτάς τα λέω».
-Για την καλύτερη του στιγμή: ««Η καλύτερη στιγμή ήταν στο φάιναλ-φορ του κυπέλλου κυπελλούχων. Κόντρα στη Μεξικόνο Πάρμα είχα παίξει καταπληκτικά. Φυσιοθεραπευτής τότε ήταν ο Λέκκας, που υπήρξε και στην Εθνική το 1987. Την προηγούμενη μέρα του αγώνα είχα υψηλό πυρετό, αλλά μου έκανε.. μαγικά και την επόμενη μέρα στην κυριολεξία… πετούσα. Ένιωσα ότι ήμουν σε άλλο επίπεδο. Επίσης, στην Εθνική Εφήβων, οι γεννηθέντες το 1968 πηγαίναμε για μετάλλιο, όμως για κάποιους λόγους που δεν θέλω να αναφέρω αποχωρήσαμε. Πιστεύω ότι αν είχαμε μείνει, θα είχαμε πάει ψηλά. Τους λόγους τους ξέρουμε εμείς και ο προπονητής μας κ. Μαργαρίτης».
-Για το αν έχει τσακωθεί με τον δίδυμο αδερφό του: «Μέσα στο γήπεδο δεν έχουμε διαφωνήσει. Εκτός γηπέδου ναι. Θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα ότι δεν έχουμε τσακωθεί, όπως όλα τα αδέλφια. Ήμασταν πάρα πολύ ανταγωνιστικοί με τον αδερφό μου, αλλά και συναγωνιστές ταυτόχρονα. Αυτό βέβαια δημιουργούσε και θετικά και αρνητικά, ακόμη και στους ίδιους τους συμπαίκτες μας»
-Για το ποιος από τα δίδυμα αδέλφια ήταν καλύτερος παίκτης: «Δεν απαντώ σ’ αυτή την ερώτηση. Να ρωτήσετε άλλους».
-Για την παρουσία τους σε πολλά αθλήματα: «Σε ηλικία 16-17 ετών συμμετείχαμε με τον Εθνικό Αλεξανδρούπολης στο μπάσκετ και κατακτήσαμε την τρίτη θέση στο πανελλήνιο πρωτάθλημα των εφήβων. Μας κυνηγούσε θυμάμαι τότε ο αείμνηστος Ορέστης Αγγελίδης για να μας πάρει στις Εθνικές ομάδες, αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς μας κέρδισε το βόλεϊ. Υπήρχαν πολλοί λόγοι που ασχοληθήκαμε με το βόλεϊ και στη συνέχεια κάναμε την καριέρα μας».
-Για το γεγονός ότι είναι πιο νέοι παίκτες στην ιστορία του βόλεϊ, που έκαναν ντεμπούτο στη μεγάλη κατηγορία: ««Σε ηλικία 13 ετών κάναμε ντεμπούτο στην Α1. Ήμασταν οι πιο νέοι αθλητές που έχουν παίξει στο υψηλότερο επίπεδο του ελληνικού βόλεϊ. Για να είμαι ειλικρινής, πιστεύω ότι θα πάρει πολλά χρόνια για να σπάσει αυτό το ρεκόρ. Το οφείλουμε αυτό στον πρώτο μας προπονητή τον Γιώργο Καμπερίδη, που έκανε τεράστια δουλειά στο χώρο του βόλεϊ. Ήταν… κυνηγός ταλέντων, με πολλές και σκληρές προπονήσεις».
-Για την απώλεια του Νίκου Σαμαρά και την παρουσία του στη Λήμνο: «Με στενοχωρείς λιγάκι τώρα. Όχι μόνο εγώ, αλλά και πολύς κόσμος στενοχωρήθηκε με την απώλεια του Νίκου Σαμαρά. Ο Νίκος είχε ζητήσει από τον αδερφό μου, να στηρίξουμε την ομάδα που έπαιζε στη Λήμνο. Ήθελε να πάμε και να βοηθήσουμε. Αρχικά δεν μπορούσαμε να πάμε. Όταν όμως μάθαμε ότι ο Νίκος «έφυγε», μας πήρε τηλέφωνο η σύζυγος του Έλενα και φυσικά ανταποκριθήκαμε και πήγαμε να παίξουμε. Το οφείλαμε στη μνήμη του. Ο Νίκος Σαμαράς υπήρξε από τους μεγαλύτερους αθλητές που έπαιξαν στο ελληνικό βόλεϊ».
-Για την εμπειρία του στο εξωτερικό: «Στη Νασιονάλ Μαδέιρα ουσιαστικά έκλεισα την καριέρα μου. Είχα φύγει και στην Αμερική κάποιο διάστημα. Ήμασταν στα… τελειώματα μας, παίξαμε σ’ ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, ήταν μία πολύ καλή εμπειρία για μας».
-Για το αν… γέμισε από βόλεϊ: «Φουλ γεμάτος από εμπειρίες. Έχω απίστευτες φιλίες με πολύ κόσμο, τους αγαπάω και εύχομαι να είναι όλοι καλά. Υπήρχαν πολλές ωραίες και κακές στιγμές. Θα πρέπει να ζητήσω και συγγνώμη, αν στενοχώρησα κάποιους. Τώρα δεν παίζω βόλεϊ, καθόλου».
-Για την παρουσία του στον Διαγόρα: «Θέλω να ευχαριστήσω την έφορο του Διαγόρα την κ. Τασία Καρπαθάκη για το κάλεσμα που μου έγινε. Επίσης πρέπει να ευχαριστήσω και την Χαρά Ελευθεριάδου. Ελπίζω κι αυτοί να είναι χαρούμενοι για τη συνεργασία που έχουμε. Θεωρώ ότι με βάση το τοπικό επίπεδο, είμαστε σε καλό δρόμο. Ίσως χρειάζεται μία βελτίωση, περισσότερες ώρες στο γήπεδο. Κάνω και κάλεσμα στα παιδιά να έρθουν μαζί μας, στον Διαγόρα, να μπουν στον αθλητισμό. Ο Διαγόρας είναι ένα υγιές σωματείο στο βόλεϊ και είμαστε σε καλό επίπεδο, πάντα με βάση την εικόνα στα Δωδεκάνησα».
-Για τα αγόρια και τα κορίτσια στο βόλεϊ: «Τα περισσότερα αγόρια παίζουν μπάσκετ. Στο μέλλον ελπίζω να αλλάξει αυτό το πράγμα. Η Ομοσπονδία κάνει επανεκκίνηση στο κομμάτι του ανδρικού βόλεϊ. Ως περιφερειακός προπονητής της Δωδεκανήσου, μου έχουν πει να ρίξω το βάρος στα αγόρια, όπου υστερούμε».
-Για τις συμβουλές που δίνει: «Το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει ένα παιδομάζωμα, να έρθουν παιδιά σε όλες τις ομάδες. Υπάρχουν προπονητές που μπορούν να κάνουν πράγματα για την τεχνική κατάρτιση και την εκγύμναση. Ξεκινάμε με τις μικρές ηλικίες και θέλουμε να δουλέψουμε ώστε να φτάσουμε σ’ ένα καλύτερο επίπεδο».
Στο κλειστό της Καλλιθέας υπάρχει η δυνατότητα για μετατροπές ώστε να γίνει μεγαλύτερο?