Το ''αντίο'' στην Αμαλία μας...
Ένα ιδιαίτερα συγκινητικό μήνυμα έγραψε για την αείμνηστη πλέον μητέρα της Αμαλία Νικηφοράκη- Κόκκινου, η κόρη της Ελένη. Η κόρη της κάνει τον επίλογο μίας σπουδαίας πορείας, για μία πραγματική κυρία, η οποία έζησε μία όμορφη ζωή δίπλα στον επίσης αείμνηστο Μιχάλη Κόκκινο και δημιούργησαν μία υπέροχη οικογένεια. Αναλυτικά, το συγκινητιό μήνυμα της Ελένης Κοκκίνου για τη μητέρα της: ''Αμαλία Νικηφοράκη, λατρευτή μας μανούλα, σε ευχαριστούμε για την ζωή που μας έδωσες και τη ζωή που μας δίδαξες. Λένε πως οι επιλογές μας και η τύχη καθορίζουν την πορεία μας. Η καλή σου τύχη σε έφερε στην Ρόδο, αφού σε ερωτεύτηκε ένας ρομαντικός και πεισματάρης Νισύριος, που θαμπώθηκε από την ομορφιά σου, όταν υπηρετούσε δίπλα στο Γυμνάσιο που φοιτούσες. Δημιούργησες την οικογένεια σου μέσα σε ένα περιβάλλον γεμάτο αγάπη από την οικογένεια του πατέρα μας και γαλουχήθηκες με την ανιδιοτέλεια, την γενναιοδωρία, την φιλοξενία, την προσφορά . Εσύ βέβαια δεν παρέλειπες ποτέ να τονίζεις ότι ήσουν παπαδοπαίδι με καταγωγή από την Κρήτη .
Η πόρτα σου πάντα ανοιχτή, το τραπέζι σου πάντα στρωμένο με όλα τα καλά που ετοίμαζαν τα επιδέξια χεράκια σου. Έλαμπες από χαρά όταν σε παίνευαν για την μαγειρική σου. Και κατέληγες την κουβέντα με την αγαπημένη σου ρήση πως κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα του μια μαγεία που αξίζει να την ανακαλύψεις. Κάποια στιγμή η προσφορά σου αυτή έγινε και κοινωνική. Ανέλαβες με θέρμη το συνοικιακό γραφείο του Αγίου Νικολάου και Αγίου Δημητρίου, ιδρύοντας αργότερα μαζί με άλλους κατοίκους της γειτονιάς το αθλητικό σωματείο «ΖΕΦΥΡΟΣ» . Ήταν η εποχή που το μπάσκετ θριάμβευε με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη και τα άλλα παιδιά. Αγαπούσες πολύ τα παιδιά, γι' αυτό πρώτη εσύ ίδρυσες τμήματα υποδομών του μπάσκετ με αγόρια και κορίτσια μικρής ηλικίας,. Έγινες η πρώτη γυναίκα πρόεδρος αθλητικού σωματείου για δύο ολόκληρες δεκαετίες 1980 – 2000.
Μετά ήρθαν τα εγγόνια σου, η Αμαλία, η Αντιγόνη, ο Ευγένιος , ο Μιχάλης και έγιναν όλα παίκτες και οπαδοί της ομάδας σου. Διακοπές τον Αύγουστο δεν κάναμε, γιατί η γιαγιά διοργάνωνε το τουρνουά μίνι, σούπερ μίνι, παμπαίδων, παγκορασίδων για πολλά χρόνια. Και όταν τα εγγόνια σου έγιναν φοιτητές, πάλι εσύ έτρεχες να τα νοιαστείς, πότε στην Ξάνθη, πότε στη Θεσσαλονίκη. Κάπου εκεί, το έτος 2005, σε συνάντησε η κακή σου τύχη. Κάποιες περίεργες εμμονές σου, μάς οδήγησαν στον γιατρό και ένα βαρύ μαύρο σύννεφο πλάκωσε την οικογένεια μας. Ήσουν μόνο 67 χρονών, στην πιο κατάλληλη ηλικία για να δρέψεις τους καρπούς των αγώνων σου, οικογενειακών και κοινωνικών. Διαγνώστηκες με την νόσο Αλτσχάιμερ. Είχες όμως δίπλα σου τον βράχο σου, που μια τον φώναζες Μιχάλη μου και άλλοτε τον φώναζες «μπαμπά». Όλοι μαζί ενωμένοι βιώσαμε τα στάδια της δύσκολης αυτής ασθένειας. Μαζί μας όλα αυτά τα χρόνια και η αγαπημένη μας Τερέζα, που σε φρόντιζε , ώστε να βιώσεις με αξιοπρέπεια την ασθένεια.
Πάντα μας έλεγαν να προσέχουμε εμείς οι λεγόμενοι «φροντιστές» να μην νοσήσουμε ψυχικά, γιατί αυτή η αρρώστια είναι πολύ σκληρή. Και στα δύσκολα όμως ήσουν λεβέντισσα, όπως υπήρξες πάντα. Έζησες δεκαέξι ολόκληρα χρόνια παλεύοντας να μην μας κουράσεις και έφυγες ακριβώς λίγο πριν το δύσκολο στάδιο της κατάκλισης. Μάνα, σε ευχαριστούμε για το μάθημα ζωής που μας δίδαξες και σου ευχόμαστε καλή αντάμωση με τον Μιχάλη σου.